دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی همواره به عنوان محیط های مقدس علمی و فرهنگی شناخته می شوند و عقل سلیم نمی تواند مقوله فرهنگ را از پیکره دانشگاه ها جدا تصور کند.

با تقدیم 370 شهید گلگون‌کفن و 940 جانباز و آزاده سرافراز به انقلاب، کوتاهی مسئولان در عدم برگزاری یادواره شهدای شهرستان بناب پذیرفتنی نیست.

نقش آموزش و پرورش در اعتلای هر جامعه، نظام و ساختاری انکار ناپذیر است، نگاه عمیق و تاریخی بر این فرایند در اقصی نقاط جهان، نشان می دهد: طیف کودکانی که به مرور زمان توسط این نهاد مورد آموزش و تربیت قرار گرفته اند بسیار وسیع، گسترده و متنوع اند که ضرورت توجه به تفاوت ها و نیاز های ویژه کودکان را مورد تأیید قرار می دهد.

بسمه تعالی جَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ کلَّ شَیءٍ حَی مطلبی را در سایت شما در رابطه با از دست رفتن حاصلخیزی زمینهای کشاورزی بناب دیدم و لازم دانستم با توجه به عمق نفوذ مطالب سایت شما در بین مردم، مطالبی را در رابطه با دریاچه ارومیه به عنوان یک شهروند بنابی به عرض همشهریان و مسئولین شهری برسانم.

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان بناب نیوز بوده  و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست.

دعوت شده­ ام به مراسم تودیع دکتر حقیقت دوست و معارفه دکتر عباسیان.

نقدی کوتاه بر استعفا نامه ی دکتر حقیقت دوست در حال آماده سازی یک گزارش تفصیلی از عملکرد دو و نیم ساله ی دانشگاه بناب بودم که متن استعفا نامه ی دکتر حقیقت دوست را در سایت های خبری مشاهده نموده و بهتر دیدم در این برهه از زمان نقدی مجمل بر متن استعغا نامه ایشان بنگارم.

شهرستان بناب با بیش از 130هزار نفر جمعیت و داشتن واحدهای صنعتی و تولیدی بزرگ و کوچک و امتیازاتی مثل حوزه و دانشگاه از شهرستان های موفق و توسعه یافته استان آذربایجان شرقی به شمار می رود اما متاسفانه باید گفت طبق ارزیابی هایی که از روند عمومی معرفی این شهرستان در سطح جامعه وجود دارد رسانه ها و اصحاب قلم فعال در بناب نتوانسته اند در میدان فعالیت خود به خوبی عرض اندام کرده و نقش مهم خود را در معرفی قابلیت ها و انعکاس نقاط ضعف و قوت شهرستان ایفا کنند.

همکلاسی مفلوکی داشتم که پدرش از فرط خسیسی یا از دیدگاه خودش به خاطر دوراندیشی اش کفش و لباس های گشاده از حد برایش می خرید تا سال های بعد هم از برکات لباس گشاد بهره مند شوند و نیازی نباشد سال بعد برایش البسه بخرند اما از قضای بد روزگار این همکلاسی ما آدم بی سلیقه ای بود و لباس ها و کفش ها به شش ماه نرسیده از بین میرفتند و باز پدر به امید اینکه شاید اینبار لباس ها تا سال بعد دوام بیاورند باز لباس های بزرگتر میخرید و این قصه تا سالها که این آدم همکلاس ما بود  ادامه داشت .